"Bezdroża" to film zabawny. Nie śmieszny, lecz właśnie zabawny. Pełen humoru, który wynika z niezwykłej wręcz umiejętności reżysera do obserwacji ludzkich zachowań. Jak pod mikroskopem powiększone zostają typowe zachowania w relacjach międzyludzkich: zapatrzenie w siebie, ignorowanie sygnałów, oszustwa, które wychodzą bokiem i niezdarność w chwytaniu szans. Patrząc z boku na wyczyny bohaterów trudno powstrzymać się od śmiechu. Nie jest to jednak pusty śmiech.
"Bezdroża" to także film niezwykle inteligentny. Reżyser uwierzył, że widzom nie trzeba wszystkiego wykładać kawa na ławę, że widzowie zrozumieją sceną po prostu patrząc na nią. I tak się dzieje! Payne (i Pickett rzecz jasna) wyłuskują z banału tysiące znaczeń, z nudnego życia niespełnionych 30-latków potrafi wydobyć głębszą prawdę o ludziach i ludzkich interakcjach.
Wielką zaletą filmu jest obsada aktorska. Giamatti po prostu "zionie" depresją na odległość. Thomas Harden Church to stuprocentowy egoistyczny dupek, aż dziw bierze, że Jack nie odniósł sukcesu, ma wszystkie zadatki, by w bezdusznym świecie showbiznesu zrobić karierę. Fajnie też było zobaczyć Churcha na ekranie, którego kojarzę niestety tylko z serialem "Skrzydła" (a to było już dekadę temu - zupełnie jak jego Jack). Miło też było zobaczyć dwie inne znajome twarze: Sandrę Oh, która może wielką aktorką nie jest, ale zawsze lubię ją oglądać i Virginię Madsen, a to ze względu na moją słabość do "Armii Boga".

Prosty, prawdziwy, inteligentny, zabawny, szczery, czasem irytujący - takim filmem są "Bezdroża". I z tych powodów też film warto obejrzeć.